White Dwarf numer na wrzesień 2016 - recenzja

2 Slaughter Priesty w 1.

Moja kolekcja klasycznych (wydawanych w cyklu miesięcznym) White Dwarfów liczy kilkadziesiąt numerów. Mam też kilkadziesiąt tygodnikowych WD (kupowałem wiedząc, że poziom niższy). Nigdy nie było to jakieś super, hiper, niewiadomocopismo dlatego też tylko z lekkim niepokojem oczekiwałem powrotu miesięcznika. Bardzo chciałem mieć pierwszy nowy/stary numer, ale jakoś mi to wyleciało z głowy. Jednak przypadkowo znalazłem się w pewnym sklepie z grami i niejako spod lady udało mi się wyhaczyć ostatni dostępny egzemplarz. Dzięki temu mogę uraczyć drogich Państwa mini recenzją.

Technikalia
Jest kolorowo. Jest reklamowo (jak zawsze było). Papier taki jakiś dziwny - grubszy, będzie widać wszelkie zagniecenia. Stron 150.
Do numeru dołączono "darmowy" model Slaughter Priesta. Pismo kosztuje około 29 zeta (nie wiem ile, bo mam w tym sklepie lekki rabat, a nie chce mi się sprawdzać).

Nowa zabawa - wszędzie Żydzi

Judaszek Machabeuszek - mały żydowski rzeźnik.

Mój gej* kolega w bólu Czarek, dworuje sobie ostatnio (czyli od jakichś 3-4 lat), że dupa ze mnie a nie hobbysta. Nie maluję, nie gram, tylko ciągle mam jakieś nowe wymówki (ostatnie to praca, praca i praca). W związku z tym postanowiłem coś zmienić w swoim życiu. Pierwszym pomysłem było "zmienić kolegę". Pomysł jednak szybko upadł, bo gdzie ja takiego drugiego jełopa znajdę, z którym mam tyle cech wspólnych**? Drugim pomysłem było "zaskoczę gnoja i pomaluję ogrowe zaległości". Ten też szybko upadł, bo mi się nie chce (ciepło, wakacje i takie tam). W końcu pojawiła się kolejna myśl poprzedzona ostrą burzą mózgu: "co by tu zrobić, żeby nie narobić się i był z tego efekt...?". Po 20 sekundach miałem to! Pomaluję armię do DBA. Narzucę sobie jakiś hardkorowy limit czasu i mu pokażę! Dobra robota, kolo. Czas start.

Opowieść czyli po staremu

Ogólnie to wszystko po staremu. Czaro zanurza figurki w farbie. Paweł i ja udajemy zabawę w hobby. Ja tam już w ogóle nie ogarniam rzeczywistości. Luzy miały być i telenowela. Że spotykamy się z Pawłem co najmniej raz miesięcznie. Że gramy. Że zabawa jest. Tymczasem jedyny Czaro psim swędem coś robi, a my - dwie niemoty - robimy za tło. Nic to kurna. W planach już mam kolejną "zabawę" w hobby. Tylko muszę wybrać grę, do której modeli nie pomaluję przez kolejne miesiące. Chyba padnie na DBA. Się zakupy ostatnio zrobiło... Oczywiście w planach mam też nadgonienie tej edycji.

Next War...

Oj by się chciało, ale i tak nie będzie z kim grać w taką kobyłę:
http://www.gmtgames.com/p-569-next-war-poland.aspx

Tylko mam nadzieję, że tym razem nie będzie jakiejś popeliny jak to było w przypadku dodatku Resistance do Combat Commandera. Jeszcze to syfiarskie tłumaczenie się twórcy.

Przy czym kto wie czy w ogóle taka gra będzie potrzebna: http://www.defence24.pl/372384,w-ciagu-roku-wybuchnie-wojna-rosji-z-nato-taki-rozwoj-sytuacji-jest-calkiem-prawdopodobny... Dobra, dobra - przecież wiem, że staruszek robi kampanię reklamową swojej książki, ale... ;)

UWAGA! Sprawdź czy nie jesteś na liście

Może jeszcze nie wszystko stracone? Może jeszcze uda się udobruchać żonę, dziewczynę? Może dzieci nie przestaną się do nas odzywać po najstraszniejszym wycieku tajnych informacji w dziejach świata?

http://www.newsbiscuit.com/2016/05/05/nerds-named-and-shamed-in-latest-internet-hack/

O3G - plany numer 3

Okazało się, że liderem naszej "zabawy" jest Czarek, który, w przenośni i dosłownie, wypluwa kolejne modele. Pozostałe dwa ciapciaki (Paweł i ja) nie malują, bo w odróżnieniu od Czarka, mają świetne wymówki. Te wymówki to praca, praca i praca. Nudne i smutne. No dobra - ja jeszcze jestem chory, ale to tylko wymówka!, by nie pracować.
Postanowiłem też dokonać zmiany w podejściu. Otóż nie chce mi się już poprawiać literówek i błędów Szanownych Kolegów. W związku z tym od dzisiaj pisownia oryginału.

O3G - pomarcowe

Jesteśmy trzy torpedy modelarskie. Czarek napindala czterema kolorami. Paweł próbuje trzymać poziom. Ja staram się malować, a wychodzi jakaś pacianina upośledzonego ślepca. No ale co tam. Wszyscyśmy radzi, że cokolwiek robimy. Bez tej zabawy byśmy jedynie stękali, że nie malujemy i dalej nie malowali.

Tymczasem nagle okazaliśmy się modelarzami, no, półgębkiem. Coś robimy. Skill rośnie - większość farby trafia na modele, a nie na nasze ubrania czy paluchy. Sukces!

Mamrotanie o poranku

Długo oczekiwana aktualizacja Opowieści Trzech Niedorajd zapewne jutro. Tymczasem post o mojej niechęci do życia.
Praca. Praca. Praca.
Koniec postu o mojej niechęci do życia...
W czasie, gdy mi się nic nie chce - czytaj wieczory i przerwy od pracy/obowiązków domowych albo czytam albo gram na Plejstejszyn.
Można czytać dalej, ale reszta postu, to mini recenzje trzech powieści i stękanie o grze, w którą grałem raz.

O3G - plany na marzec

Chłopaki się do mnie nie odzywają, a jak już, to raczej na tematy dalekie od malarskich. Takie tam męskie tematy jak:
- Dzieci.
- Miałem dopisać Żony, ale jak się dowiedzą, że o nich rozmawiamy, to nie pozwolą nam się kolegować. Więc nie - o Żonach absolutnie nie rozmawiamy. Nigdy.
- Piniondze. Że mamy ich mało i chcielibyśmy więcej, by móc kupować modele, których nie pomalujemy i gry, w które nie zagramy.
- Książki czasami. Że kupiliśmy i czekają na emeryturę, bo teraz jakoś z czasem kiepsko.
Tymczasem do końca miesiąca powinniśmy mieć skończone kolejne oddziały.

O3G - stan na koniec stycznia na początku marca :)

No i nadeszła długo oczekiwana aktualizacja naszej zrytej zabawy. Spięliśmy poślady i po latach udawania hobbystów w końcu coś pomalowaliśmy. Z poślizgami, z narażeniem życia, wbrew naszym [baczność] Partnerkom życiowym [spocznij].

Wpis ten miał pojawić się na koniec stycznia (na szczęście tego roku). Nie udało się i pewnie jeszcze wiele razy się nie uda. Jednak będziemy walczyć. W końcu jesteśmy nerdami, którzy sami sobie obiecali wykonanie tej ciężkiej pracy. Hobby.

John Scalzi - Czerwone koszule - recenzja

Scalziego poznałem jako autora "Wojny starego człowieka". Tę napisaną lekkim piórem powieść o perypetiach młodych-starych ludzi w służbie kosmicznej piechoty morskiej (czy jak to w powieści się nazywało) przeczytałem jednym tchem. Żarty były, akcja była, zaduma nawet pojawiła się w którymś momencie. Świetny przerywnik w życiu. Podobnie wartkiej i nieskomplikowanej fabuły przesyconej żołnierskim humorem spodziewałem się po Czerwonych koszulach "Red Shirts".

O3G - śród styczniowe po(d)stępy

Wiedziałem, że trzeba będzie zmierzyć się z naszą indolencją i ogólnym opierdzielactwem maskowanym skomplikowanymi wymówkami. Nie sądziłem jednak, że nastąpi to aż tak szybko... Taka litania: praca, rodzina... amen.

W dodatku jeden z nas - ten niepiśmienny i nieczytaty - nie potrafi się podporządkować terminom i olewa wysyłanie raportów. Fyfy.

Mimo wszystko jesteśmy zdeterminowani, by dociągnąć ten projekt przynajmniej... do lutego, hehe.